آدمهایی هستند که شاید کم بگویند “دوستت دارم”
یا شاید اصلا به زبان نیاورند دوست داشتنشان را … بهشان خرده نگیرید !
این آدمها فهمیده اند “دوستت دارم” حرمت دارد ،
مسئولیت دارد
ولی وقتی به کارهایشان نگاه کنی دوست داشتن واقعی را میفهمی ،
میفهمی که همه کار میکند تا تو بخندی ، تا تو شاد باشی …
آزارت نمیدهد ، دلت را نمیشکند …
به هر دری میزند که با تو باشد
اگر کسی تو را باتمام مهربانیت دوست نداشت، دلگیر مباش... که نه تو گنهکاری نه او . آنگاه که مهر می ورزی مهربانیت، تو را زیباترین معصوم دنیا می کند. پس خود را گنهکار مبین. من عیسی نامی را میشناسم که ده بیمار را در یک روز شفا داد و تنها یکی سپاسش گفت... من خدایی میشناسم ابر رحمتش به زمین و زمان باریده یکی سپاسش می گوید و هزاران نفر کفر... پس مپندار بهتر از آنچه عیسی و خدایش را سپاس گفتند، از تو برای مهربانیت قدردانی کنند... پس نرنج از ناسپاسیشان و برای شادیشان بکوش... با مهربانی روحت به آرامش میرسد... تو با مهرت بال و پر میگیری... خوبی دلیل جاودانگی توست...
نظرات شما عزیزان:
|